Έρωτας

Κι ήρθες σαν το ξημέρωμα, απλά.
Και μύριζες σαν την Άνοιξη.
Και θύμιζες τόσα πολλά
σα γνώριμος από παλιά...

Και ύστερα κατάλαβα
ποιός ήσουν, τι ζητούσες
γιατί τα ήρεμα νερά μου εσύ
ήθελες τώρα να κουνούσες...

Ήσουν ο ήλιος μου, το φως
ήσουν ο έρωτας για μένα ο τυφλός.
Αυτός που όλους μας αλλάζει
και τις καρδιές μας τις πολύπαθες ταράζει!

Κι αναρωτιέμαι τώρα πια
τι έχω εγώ για να σου δώσω?
Τα πιο πολύτιμα αγαθά
κι αν είχα, δεν είν' αρκετά

Το μόνο που μου μένει τώρα
δεν είναι ούτε καν η αγάπη
Απ' την καρδιά μου ότι έχει μείνει
δε φτάνει να προσφέρω κάτι

Το μόνο που μπορώ για σενα
είναι να σε κρατώ κοντά μου
κράτα κι εσύ εμένα μόνο
μη φεύγεις απ' την αγκαλιά μου.

Γιατί χωρίς εσένα ο κόσμος
μου μοιάζει τόσο σκοτεινός
σα να 'ναι κάθε μέρα νύχτα
κι ο ουρανός τόσο μουντός...

Κι εγώ θα σε κρατώ απ' το χέρι
και πλάι σου θα περπατώ
και για να ξαναποσταίνεις πάντα
θα είμ' εκεί να σε κρατώ...

Σκάκι

Ένα - ένα τα κάστρα μου πέφτουν
και φταίς εσύ, τ' ομολογώ.
Έναν - έναν τους πύργους μου ρίχνω
κι έτσι μόνη στη φωτιά θα ριχτώ.

Μια παρτίδα σκακιού ειν' η ζωή μας
πόλεμος κι αιχμαλωσία η ζωή.
Μα όταν πια χάσεις την παρτίδα
έχεις χάσει και τον πόλεμο μαζί.

Μια παρτίδα σκάκι κι η αγάπη
σα μυστικό θα σου το πω
κι αν πάντα χάνω την παρτίδα
είναι που τόσο σ' αγαπώ!

Ένας - ένας οι υπερασπιστές μου σκοτώνονται
και χάνω έτσι ότι είχα ιερό
ένα - ένα τα πιστεύω μου πληγώνονται
και χάνω έτσι, ότι ποτέ είχα πιστό.

Όταν πεθαίνει κάτι στη ζωή μας
ποτέ δεν έχει γυρισμό!
Όταν χαθεί ένα κομμάτι απ' την ψυχή μας
μας λέει πάντα το αντίο το στερνό.

Μόνο ένας δρόμος οδηγεί στο φως καρδιά μου
πάρτον, αλλά μην είσαι μοναχός
γιατί τίποτε σ' αυτό τον κόσμο άλλο
δε θα σου δείξει ότι είσαι ζωντανός!

Πρόσεχε μόνο τα κανόνια!
Ο πόλεμος αυτός είν' ιερός
κι ας πολεμούνε άλλοι τόσα χρόνια
Θυμήσου, δεν υπάρχει γυρισμός...

Μάσκες

Βγάλε τη μάσκα που φοράς
να 'ξερες πόσο σε λυπάμαι
Έμαθες πάντα προσωπείο να φοράς
Μα πόσο σε λυπάμαι!

Ένα μονάχα θέλω να ρωτήσω:
αυτό 'ναι που ονειρεύτηκες για σένα?
Άσε με μόνη ν' απαντήσω
Όχι. Πάντοτε ζούσες μοναχός κι απελπισμένα.

Και στη χαρά που κάποτε ίσως ζούσες
πάντα εκεί να ξαναπάς επιθυμείς
μα δε μπορείς, γιατί εσύ ποτέ δε ζούσες
και βλέπεις τώρα δε μπορείς να θυμηθείς.

Έχεις πετάξει πλέον τα παλιά φαντάσματα
και τα 'χεις κρύψει πίσω πάντα από τις μάσκες.
Πέταξε τώρα τα παραπετάσματα
και κοίτα μας, όλους μας, στις φάτσες!

Το ξέρεις τώρα ότι χρόνια πέθαινες
κι ότι γεννήθηκες σαν τώρα.
Το ξέρεις πως εσύ μονάχα έφταιγες
κι ας μετανιώνεις τώρα...

Εξομολόγηση

Χείμαρρος το ποτάμι της ψυχής
που μου κυλάει στη γλώσσα.
Χείμαρρος και τα λόγια της σιωπής
που δεν τα λέει η γλώσσα.

Κι όταν θελήσεις να τα πείς
όλα μαζί δε βγαίνουν
πώς να εξομολογηθείς
όλα αυτά που σε βαραίνουν?

Και ξέρεις είν' αυτά πολλά
όταν κανείς δε σε χωνεύει.
Απ' όλα ξέρεις πιο καλά
πόσο ο κόσμος μας ζηλεύει.

Κι έχεις τόσα πολλά να πεις...
Μα όταν ξεκινήσεις
χείμαρρος το ποτάμι της οργής
που δε σ' αφήνει να μιλήσεις!

Το ξέρω θέλεις να τα πεις
και το ποτάμι να δαμάσεις
μα πρώτα για να συγχωρείς
πρέπει πολύ ψηλά να φτάσεις.

Χείμαρρος τα λόγια της ψυχής
που λίγο - λίγο θα δαμάσεις
και σε ρυάκι, θα το δεις,
εσύ σε λίγο θα το φτάσεις!

Alone

You 've emptied me
left me without feelings
and devoid of love
i seek you...

How come you took my heart?
How come you took my time?
How come I let you take me away?
and how come you left me?

You denied my love
like no other
you refused to see i loved you
but i still do...

Where could you be my lover?
Where did you throw my heart?
Why did you play with my feelings?
Who 's sleeping now in your arms?

Όλα τα ποιήματα που ανεβαίνουν σε αυτό το blog μου ανήκουν, είναι γραμμένα απο μένα την ίδια και έχω όλα τα νόμιμα δικαιώματα να τα ανακοινώνω δημοσίως.

Το Βουνό

Αχ! σε βαρέθηκα βρε θάλασσα
που παίρνεις τους καλούς ανθρώπους
που δε με έβγαλες ακόμα πια
σε κείνο το ήρεμο λιμάνι

Ναί σε βαρέθηκα βρε θάλασσα
σε σενα είπα τους καημούς μου
στην άμμο κάθησα και κοίταζα
μ' απάντηση δεν πήρα

Θα πάω τώρα στο βουνό
που αγέρωχο για πάντα στέκει
κι όλοι οι καημοί μου αν το χτυπούν
εκείνο θα τ' αντέχει

Εκείνο ακούει τον πόνο μου
και παίρνει όλα τα δάκρυα
τα δέντρα με σκεπάζουνε
κι οι βράχοι του με κρύβουν

Δε με φοβίζει το βουνό
εκείνο μ' αγαπάει
κλαίει μαζί μου σύγκορμο
μαζί μου αναπνέει

κι ας μην το βρω ακόμα το λιμάνι μου
που μοναχά συ θάλασσα το ξέρεις
μπορεί αν πάω στο βουνό
κι εσύ μια μέρα να υποφέρεις...

Στου μυαλού το μονοπάτι

Μακρύ ταξίδι η ζωή μου
γεμάτο μουσικές στ' αφτί μου
γεμάτο αγάπη, φώτα και σκοτάδια
ή μήπως ήταν πάντα άδεια?

Μέσα σε λίγα χρόνια χώρεσα πολλά
αγάπες, πίκρες, χωρισμούς, φιλιά.
Άνθρωποι - αναμνήσεις περνούν συχνά
αφήνουν το σημάδι τους και χάνονται ξανά

Κι ας λένε πως περνάει γρήγορα ο καιρός
για μένα ήταν πάντα αλλιώς.
Για μένα δεν κυλάει ο χρόνος
τον έχει σταματήσει ο πόνος

Αναρωτιέμαι που πηγαίνω
κι απ' τις ζωές όσων διαβαίνω
ν' αφήνω άραγε κι εγώ σημάδι
ή μήπως χάνομαι στης λήθης το σκοτάδι?

Και ξαφνικά μια μελωδία μακρινή
φέρνει στο νού μου μια θολή μορφή
πως να ΄σαι άραγε μετά 'πο χρόνια τόσα
πόσα θυμάμαι, Θεέ μου, πόσα...

Κι όταν της γης μου ο χρόνος τελειώσει
ποιός θα 'ναι 'κει για να με σώσει?
Θα 'ναι κανείς να μου ανάβει το λυχνάρι
ή της πορείας μου θα σβήσει το αχνάρι?

Για σένα...

Τα βήματα σου σταθερά
βαριά και σίγουρα βαδίζεις
σε καλντερίμια σκοτεινά
στη σκέψη μέσα τριγυρίζεις

Κι αν δείχνεις έξω στυβαρός
κι ας μοιάζεις με μεγάλο βράχο
σε μένα δεν το παίζεις σοβαρός
μου 'δωσες δώρο την καρδιά σου να 'χω

Σε είδα όπως κανένας άλλος
σε μένα μπρος στέκεις γυμνός
και είν' αυτό μεγάλο βάρος
να ξέρω πως δεν είσαι συ αυτός

Πόνεσες κι έκλαψες μωρό μου
κι υπέφερες πολύ στο παρελθόν
μα όταν θα μπάινεις στ' όνειρό μου
θα είμαι πάντα εκεί παρών

Όσα δε σου 'δωσαν οι άλλοι
σ' ανοίγω τώρα την ψυχή
να δεις μέσα σε μένα πάλι
που 'μαι για σενα εγώ τρελή!

Για το Σωτήρη...

Κι όταν μαθεύτηκε το νέο
άπλωσε γύρω συννεφιά
χάθηκε κάθε τι ωραίο
γύρισε κάτω κι η ματιά.

Βροχή μόνο κι απέραντο σκοτάδι
κόσμος πολύς, μα μοναξιά
μας μένει ένα, τελευταίο χάδι
τώρα η γαλήνη σου πλατιά

Αντίο λοιπόν καλέ μου φίλε
εσύ 'χες φώς μες στην καρδιά
όσο για σένα Χάρε, σκύλε
ευχήσου να 'σβηνε η φωτιά...

Τεραστίνι

Πώς να παλέψω με το τέρας
μ' ένα αόρατο θεριό
π' ούτε στο φως της μέρας
εγώ να μη μπορώ να δω?

Κι όμως το ξέρω είν' εκεί
το αισθάνομαι να αιωρείται
κρέμεται σα βαρύ σακί
μιλάω πολύ? με συγχωρείτε!

Είναι αυτό που ανάμεσά μας
στέκεται και μας ενοχλεί
τρώει λίγο-λίγο απ' την καρδιά μας
υπάρχει εκεί σαν οφειλή...

Μα πες μου πού να πάω να ψάξω
να βρώ ένα κοφτερό σπαθί
το τέρας τούτο να το σφάξω
να νιώσω πάλι σαν παιδί!

Αγάπης Ποιήματα

Τα ποίματα μου της αγάπης
καθόλου δε μιλούν για κείνη
λεν για τον πόνο του χαμού
και την κουρτίνα των δακρύων

για την απόγνωση του έρωτα
πόσο πονάει το να δίνεις
για το κενό στη θέση της καρδιάς
που δε σε νοιάζει να γεμίζεις.

Τα ποίματά μου της αγάπης
μιλούν μόνο για χωρισμό.
Είναι που είσαι συ σατράπης
ή εγώ δεν ξέρω ν' αγαπώ?

καλως ήλθες στη γωνιά μου!

ελπίζω σε αυτή τη μικρούλα γωνιά του κόσμου να μπορέσω να σου δείξω τη ματιά μου εξω απο το δικό μου παράθυρο! για οτιδήποτε άλλο έλα σε επαφή μαζί μου στο mail μου. θα χαρώ να τα πούμε!

η Γιώτα